براى رشد اخلاق در جامعه، براى گسترش خلقیات خوب، براى اعتلاى روحیۀ همدلى و برادرى و صفا و اخوتى كه در جامعۀ دینى مطلوب است، احتیاج داریم به نصیحت. 
این ها را از كی یاد بگیریم؟ پایه هاى اخلاق در كلمات و رفتار ائمه (ع) است.
ما اخلاق را در جامعه رشد بدهیم؛ مردم را به خیرخواهى، به امید، به تعاون، به اخوت، به صبر، به حلم، به شكر، به احسان، به ایثار، به گذشت دعوت كنیم. از اخلاق بد، از تنگ نظرى، از ناامیدى، از بدبینى، از بدخواهى براى این و آن، از حسد، از بخل و بقیۀ سیئات اخلاقى، مردم را پرهیز بدهیم. 
این كار با زبان شعر خیلى بهتر است و بهتر ادا مى شود تا زبان نثر و زبان نصیحت آمیز. (بیانات رهبر معظم انقلاب 3/ 3/ 1390 )
اختصاص بخشی از زمان جلسه به پند و اندرز، امر جدیدی نیست، بلکه سنت حسنه ای است که متأسفانه در سال های اخیر مورد بی مهری و غفلت قرار گرفته است. 
شعر اخلاقی که از آن با نام «شعر تعلیمی» نیز یاد می شود، دارای پیشینه ای بسیار مفصل در ادبیات فارسی است و شاعران بزرگی به بیان معارف و حکمت ها در قالب شعر پرداخته اند.
کتاب پیش رو نیز گزیده ای از آثار ارسال شده به نخستین کنگره فصلی شعر کوتاه است، که با موضوع شعر اخلاقی و با محوریت دعای مکارم الاخلاق امام سجاد (ع) و توصیه های اخلاقی امام صادق (ع) به عبدالله بن جندب برگزار شد.
آثار این کتاب در قالب های رباعی و دوبیتی هستند که در عین کوتاه بودن از تاثیرگذاری ویژه ای برخوردارند. از این رو حتی اگر در جلسات فرصت زیادی هم نباشد، می توان حداقل با خواندن یکی دو رباعی یا دوبیتی غبار فراموشی را از چهره این گونه اشعار در محافل برگرفت.