کسانی که «نرمش قهرمانانه» را همان «صلح حدیبیه» و یا «صلح امام حسن مجتبی (علیه السلام)» تفسیر کردند، وارد حیطه و قلمرویی شدند که تکلیف شرعی و همچنین جزء اختیارات رهبری جامعه اسلامی است. یعنی بر‌اساس مبانی فقه شیعه و فقه سیاسی رهبر معظم انقلاب اسلامی، مصالحه با کفار همیشه و در هر شرایطی جایز نیست؛ بلکه جواز آن مشروط به پدید آمدن شرایط و اوضاعی است که «مصلحت» نام دارد. این مصلحت نیز بی‌ضابطه و بی‌قاعده و یا منحصر در مواردی که ابتدائا به ذهن می‌رسد. مانند ضعف مسلمانان و ناتوانی آن‌ها از ایستادگی در برابر کفار، یا امید مسلمان شدن کافران و یا به دست آوردن مال از آنان نیست تا هر کسی بتواند شرایط سیاسی - اجتماعی روز را منطبق با مصلحتی تشخیص دهد که شرط شرعی جواز مصالحه با دشمن است. صلح و مهادنه (آتش‌بس موقت) با دشمنی که قصد ریشه‌کنی مسلمانان را دارد، وابسته به مصالح متعدد و ضابطه‌مندی است که تشخیص آن در هر زمان و مکانی به عهده ولی امر و رهبر جامعه اسلامی است که به اعلان صلح و مهادنه توسط ایشان منجر خواهد شد