زندگی ما، با عزاداری در مصایب سیدالشهدا و یادم امام حسین علیه السلام عجین شده است. سیدالشهدا علیه السلام و فرزندان او وسیله‌ای هستند تا در لحظه‌های مختلف زندگیمان، برکت و لطف الهی جاری شود؛ مشکلاتمان برطرف شود؛ دل‌هایمان پناه گاهی داشته باشد؛ گناهانمان آمرزیده شود و راهی برای سعادت و نجات و طی کردن مراتب کمال داشته باشیم. این از اسرار الهی است که از گریه بر مصایب سیدالشهدا علیه السلام و عزاداری برای ایشان، برکات عجیبی به‌وجود می‎‌آید که با هیچ چیز دیگری حاصل نمی‌شود و تنها روز قیامت، این سرّ، گشوده خواهد شد. آن قدری که می‌فهمیم، این است که در این فضا بزرگ می‎شویم و آثار و برکاتش را می‎بینیم.

در زندگی دینی ما، کام نوزاد را با تربت امام حسین علیه السلام بر می‎دارند. ذره‎ای تربت، اولین چیزی است که نوزاد در ورود به زندگی دنیایی درکامش گذاشته می‌شود. بزرگ‌ترهای ما این سنت را داشتند و هنوز هم دارند. روزی هم که از دنیا می‌رویم، این سنت وجود دارد. وقتی میت را در قبر بگذارند، تربت امام حسین علیه السلام را کنار جنازه می‎‎‎گذارند تا تربت امام حسین علیه السلام آخرین چیزی باشد که فرد از دینا با خودش می‎برد..