یکی از مسائلی که همواره بین گروه‌های مختلف هیأتی و مذهبی مورد توجه و بحث و نظر بوده، این است که آیا گروه‌ها و نهادهای مذهبی حق ورود به حوزه سیاست را دارند و یا صرفاً باید به فعالیت مذهبی خود در همان محدوده هیأت و مسجد بپردازند، بدون اینکه هیچ گونه دخالتی در امور سیاسی داشته باشند. با کمی تأمل و دقت می‌توان به این نتیجه رسید که لازمه اعتقاد به امام حسینg التزام به مفاهیمی مثل استکبارستیزی، عدالت‌خواهی و قیام علیه ظلم و ناعدالتی و.... است و این مفاهیم از نام امام حسین علیه‌السلام قابل انفکاک نیست، لذا حضرت آقا در جایی می‌فرماید: «ما هیأت سکولار نداریم» که با این کلام، ایشان صراحتاً می‌فرمایند که باید نهادهای دینی در عرصه سیاست ورود داشته باشند؛ اما مبحثی که در ذیل این مسئله مطرح است این است که حضور و فعالیت نهادهای دینی در عرصه سیاست چگونه بوده و باید چگونه باشد؟

آن‌چه که تاریخ به آن شهادت می‌دهد این است که فعالیت سیاسی نهادهای دینی همواره فاعلانه و مستقل بوده و هیچ‌‌گاه منفعل عمل نکرده و هیچ‌وقت بازیچه ساختارهای سیاسی نگشته و همین‌طور هیچ‌گاه مزدور حکومت‌ها نشدند و این مهم معلول دو علت است: اولاً حریت و استقلال مالی نهادهای دینی در طول تاریخ و ثانیاً اعتقاد آن‌ها به یک گفتمان و رویکرد کلانی که در مکتب امام حسینg آموخته‌اند.

متن پیش‌رو گفت‌وگویی است با جناب آقای دکتر حسین محمدی‌سیرت در برنامه تلویزیونی روایت هیأت پیرامون کارکردهای سیاسی هیأت که تقدیم محضر عزیزان می‌گردد.