انسان ذاتاً به دنبال رشد و تکامل است و این مهم، زمانی تحقق می‌یابد که زمینه‌ها و شرایطش مهیا گردد؛ خداوند برای رسیدن انسان به کمال، علم و عقل را در اختیارش گذاشته تا با به کارگیری صحیح این دو ابزار به سمت رشد و تعالی حرکت کند؛ زمینه‌های رشد علمی بشر در مدارس و دانشگاه‌ها و محافل علمی میسّر می‌شود و امّا رشد عقلی همان قدرت درک نسبت به امور اخروی است. چنان‌که امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: « العقل مَا عُبِدَ بِهِ اَلرَّحْمَنُ وَ اُكْتُسِبَ بِهِ اَلْجِنَانُ»؛ عقل چیزی است که سبب عبادت خداوند و به دست آوردن بهشت می‌شود؛ این عرصه نیازمند پایگاهی است که با قرآن و عالم ربانی و کتاب اعتقادی پیوند خورده باشد تا بر اثر آمدوشد در آن، رشد انسان تضمین شود و کدام محل و مکانی به جز هیأت و مسجد وجود دارد که همه این شرایط و زمینه‌ها در آن لحاظ شده باشد؟ هیأتی که مورد تأکید اهل‌بیت علیهم‌السلام بوده و در طول تاریخ شور و شعور به انسان بخشیده است، لذا می‌توان ادعا کرد که این هیأت است که زمینه رشد عقلی انسان را فراهم می‌کند؛ اما نه هر هیأتی! چه بسا هیأت‌هایی که نه تنها مایه رشد انسان نمی‌شوند، بلکه فقط وزر و وبال انسان هستند؛ هیأتی، ما را به رشد و کمال می‌رساند که دو بال توسل و معرفت‌افزایی و به تعبیر دیگر شور و شعور را توأمان داشته باشد.

متن پیش رو گفتاری است از حجت‌الاسلام و المسلمین واضحی پیرامون آفات، بایدها و نبایدهای مجالس اهل‌بیت علیهم‌السلام که در اولین همایش بانوان برگزارکننده روضه خانگی در همدان ایراد گردیده است.