اين كتاب در چهار بخش تنظيم شده است. بخش اول آن به موضوعات كلى در زمينه دعا اختصاص دارد كه از سخنراني هاى استاد درباره دعا برگرفته شده است. بخش دوم و سوم، مشتمل بر 15 جلسه سخنرانى است كه معظم له در ماه رمضان 1398 قمرى در مهديه قم ايراد فرموده‌اند.

از آنجا كه مستمعان اين جلسات از طبقات گوناگون مردم بوده اند، سطح سخن ايشان درخور چنان جمعى بوده است كه در عين حال حاوى نكات ارزنده و مفيد بسيارى است.

در بخش دوم، استاد بخش‌هايى از دعاى افتتاح را شرح داده اند، و در بخش سوم بخش‌هايى از دعاى ابوحمزه و در بخش چهارم قسمت‌هايى از دعاى مكارم الاخلاق را ـ كه در اضافات بعدى به كتاب ملحق شده ـ تبيين و شرح فرموده‌اند.

بنابراين، ترتيب كتاب به گونه‌اى است كه خواننده با آگاهى از مفهوم و فلسفه دعا و شرايط استجابت آن و نيز با يافتن پاسخ‌هاى روشنى براى برخى شبهات درباره دعا مشتاق دعا مى شود؛ سپس با گزيده‌هايى از ادعيه نورانى و معتبر مانند دعاى افتتاح، ابوحمزه و مكارم الاخلاق آشنا مى شود، و به اين ترتيب كيفيت سخن گفتن و ارتباط با حضرت حق را درمى يابد. در ادامه اين كتاب در موضوع «ياد خدا» است كه مباحث مربوط به آن را با محوريت خطبه‌اى از اميرالمؤمنين(عليه السلام) شرح و بسط داده است. اين نوشتار حاصل سلسله گفتارى است از حكيمِ فرزانه و دانشمند ژرف‌انديش و روشن‌ضمير، حضرت آيت‌اللّه مصباح يزدى(ادام‌الله‌ظلّه‌العالى)، كه به‌عنوان درآمد و شرحى بر آن خطبه بيان شده است. اين اثر توسط حجت‌الاسلام والمسلمين کريم سبحاني تدوين و نگارش يافته و به همت انتشارات مؤسسه آموزشى و پژوهشى امام خمينى(رحمه الله) در سال 1382 منتشر شده است.

در پيش‌گفتار اين كتاب مي‌خوانيم:

انسان اين موجود بي‌نهايت كوچك و ضعيف و سرتاپا نياز، در صورتى مي‌تواند بر نابساماني‌هاى روحى و روانى خويش فايق آيد كه همسو با نظام تكوين، در ساحت هشيارى، پيوندى دقيق با خداوند برقرار كند و با ارتباط قلبى با سرچشمه همه خوبي‌ها، پاكي‌ها و آفريدگار محبت و صفا و با حضور در محفل انس خالق يكتا، روانش را آرامش بخشد: أَلا بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ.

ياد خداوند، موجب اطمينان، آرامش و نشاط درون آدمى است و نمي‌گذارد اندوه‌هاى برخاسته از كاستي‌هاى حيات مادّى موجوديت انسان را به خطر افكند؛ همان‌گونه كه نمي‌گذارد سرمستى غرقه شدن در كامجويي‌ها، راز نهايى شخصيت آدمى را از بين ببرد. ياد خداوند، دل را صفا و جلا مي‌دهد و زنگار غفلت‌ها و از خودفراموشي‌ها را مي‌زدايد.

در جاى جاى قرآن و سنتِ بر جاى مانده از ميراث‌داران وحى الهى و از جمله نهج‌البلاغه كه دريايى است بي‌كران از گوهرهاى ناب معرفت الهى، برگ‌هاى زرينى از عظمت و شكوه ياد خداوند ورق خورده؛ از اين شمار، اميرالمؤمنين(عليه السلام) در خطبه 222 نهج‌البلاغه در عالي‌ترين مضامين مقام اهل ذكر را معرفى مي‌كنند.

در اين كتاب، استاد پس از بيان مفهوم، انواع، حقيقت، مراتب، اهميت، شرايط، آثار و فوائد ذكر، به مقام اهل ذكر در كلام اميرالمؤمنين(عليه السلام) اشاره نموده و سپس به شرح خطبه آن حضرت پرداخته‌اند.