این شماره از خورشید در پی آن است تا با اتکا به منابع دست اول دینی، جایگاه حقیقی عزاداری را در منظومه قرآن و سنت تبیین نماید. در این مسیر، افزون بر واکاوی مفاهیم و پیشینه تاریخی عزاداری در ادیان پیشین، به شواهد قرآنیِ دالّ بر جواز و حتی استحباب این سنت، استناد می‌شود. همچنین، سیره عملی پیامبر اکرم و ائمه اطهار علیهم‌السلام در برپایی و تأیید مجالس عزا، به‌عنوان دلیلی محکم بر مشروعیت و اهمیت این امر بررسی خواهد شد و در نهایت با ذکر مصادیق گوناگون عزاداری و ارائه مستندات روایی برای هر یک، درصدد ترسیم چارچوبی اصیل و مستدل برای این سنت دیرپا می‌­باشد.

البته پیش از ورود به بحث، لازم است به این نکته اشاره شود که اگر برای یک عمل و رفتار، دلیلی بر نفی یا اثبات آن وجود نداشته باشد، از نظر عقلی، نبود دلیل به معنای آن نیست که آن عمل یا رفتار، غیرمشروع است؛ چنان که از نظر شرع نیز روشن است که صرف نبودن استدلال، دلیل بر غیرمشروع بودن نیست والا بایستی بسیاری از اعمال و رفتار مسلمانان که در صدر اسلام نبوده و پس از آن پدید آمده را غیرمشروع دانست.