فاصله گرفتن از دشمنان دین و تبرّی از آن‌ها، یکی از آموزه‌های تأکید شده در دین مبین اسلام است که به خصوص در نزد شیعیان، ارزش و جایگاهی ویژه دارد.
در مکتب تشیع، تبرِّی از دشمنان دین در کنار تولی با دوستان دین در کنار تولّی با دوستان خدا، از ارکان دین و از نشانه‌های ایمان واقعی به حساب می‌آید. همین خصوصیت باعث شده که شیعیان در هر زمان و هر موقعیتی، روحیه ظلم‌ستیزی و طاغوت‌گریزی داشته باشند...
با این همه، متأسفانه عده‌ای از شیعیان با تفسیری خاص از تبرّی، نه تنها آن را به محدوده گفتار منحصر ساخته اند، بلکه آن را معادل دشنام و لعن و توهین به مقدسات اهل‌سنت قرار داده‌اند.
جالب اینجاست که که این عده حاضر نیستند از طاغوت‌های جهانی عصر کنونی، همچون صهیونیست بین‌‌الملل، حتی در گفتار نیز اعلام برائت کنند و این امر را رفتاری سیاسی و غیر دینی می‌دانند.
متاسفانه گسترش این‌گونه نگاه‌ها به تبرّی باعث شده است تا این واژه در فرهنگ عامه امروز با واژگانی همچون فحش، لعن، توهین و... برابری کند و شخص تبرّی کننده نیز فردی فحاش و گزافه‌گو شناخته شود.