هم خوانی آهنگین و جمعی اشعار. این چهار کلمه را میتوانیم به عنوان تعریف سرود در نظر بگیریم. با این وصف بسیاری از بخش های مداحی هیأت سرود است. چند سالی است که عبارت(سرود پایانی) به قاموس هنوز نانوشته هیأت وارد شده است.در سرود های مرسوم پایانی معمولا شاهد برقراری نسبتی بین اهالی هیأت و مستمعین با سه حوزه مهم و اساسی (انقلاب اسلامی و رهبری)، (جهاد، دفاع مقدس و شهادت طلبی) و (انتظار ظهور) هستیم. در مداحی بسیاری از هیأت ها این مفاهیم جز در همین سرود، جای دیگری ندارد و همین موضوع اهمیت سرود پایانی را دو چندان می کند. خصوصا اینکه مستمع در لحظه زمزمه سرود، مراحل مختلف هیأت را طی کرده است. قرائت قرآن، استماع مسئله احکام، موعظه و منبر، روضه و سینه زنی و حالا گوش و جان او آماده انتقال مفاهیم است و این سرود درست همانجا که باید، خوانده میشود. 

همین اهمیت و خاص بودن این جزء هیأت میطلبد که هم ذاکران و شاعران و هم خادمان هیأت نگاه ویژه ای برای اجرای درست و کم نقص آن داشته باشند. چه خوب است که شاعر مسائل اصلی و اساسی امروز انقلاب _نه البته مباحث سیاسی خرد و دون شأن هیأت _را در اشعار یگنجاند. به اصل لزوم هم خوانی مستمع پایبند باشد و در عین استفاده از عبارات آشنا برای مخاطب، نوآوری و خلاقیت در لفظ را هم در نظر داشته باشد. هم شاعر و هم ذاکر در انتخاب سبک حماسی یا سبک عاطفی و احساسی مختارند؛ اما گاهی سبک سرودها ریتم تند و نامرسوم دارد که دست کم زیبنده پایان مجالس نیست. اصل کم گویی وگزیده گویی در اینجا هم مثل هر جای دیگری کاربرد دارد. خادم هیأت هم با فراهم کردن بساطی بی نظیر تهیه تیزرو امکانات پخش برای نمایش اشعار نقش مهمی در هم خوانی و جا افتادن اشعار دارد.