نقش اساسي هيأت‌ها در جامعه ما، بخصوص جامعه شيعي، تقويت احساس و عواطف مذهبی است. دو بخش هم دارد؛ يکي در جشن‌ها و سرورها، يکي در حزن‌ها و اندوه‌ها. همين‌ها باعث مي‌شود که بچه‌های ما، نوجوانان ما، کم کم اسلام را بشناسند، ياد بگيرند، خوششان بيايد، منتظر باشند عيد غدير بيايد، عيد نيمه شعبان بيايد، بروند چراغانی تماشا کنند. در محرم هم بايد عزاداری سياه‌پوش شود، سينه بزنند، گريه کنند، اظهار حزن و اندوه بکنند. اين دو تا هر دو از مقوله احساس و عاطفه است. اين احساس شادی‌اش است و آن احساس حزن.
هر دوی اين‌ها حرکت می‌آفريند. عقل و دليل و منطق، راه را روشن می‌کند. آدم راه را می‌بيند، اما انگيزه ندارد که برود؛ نشسته است. خوب بله درست است؛ آن‌وقتی به حرکت در می‌آيد که عوامل احساسی و عاطفی در گير و دار انسان به حرکت در می‌آيد. اين نقش را در جامعه ما هيأت‌ها ايفا می‌کنند.
بعید است هيچ‌جای دنيا چنين سرمايه‌ای داشته باشند؛ هيچ جا، هيچ دينی، هيچ مذهبی. البته کم و بيش به صورت محدود يک چيزهايی هست، ولي بسيار محدود، کم اثر و کم رنگ. اين همه هيأت‌ها، با اين شور، با اين هيجان، با اين خدمات، هيچ جای عالم چنين پتانسيلي وجود ندارد. اين از برکت سيدالشهداء علیه‌السلام دارد راه می‌افتد.
منشور حاضر بیانات حضرت آیت‌الله مصباح یزدی رحمت‌الله‌علیه در دومین همایش ملی هیأت‌های محوری و برگزیده کشور است که در تاریخ ۸ اسفند ماه ۱۳۹۲ ایراد گردیده است. ایشان در این سخنرانی از هیأت به عنوان پایگاه عقل و احساس یاد کرده و از انحرافاتی که می‌توانند به این مرکز نورانی راه پیدا کنند، بر حذر داشتند.